Grote Wortels & Witte Bergtoppen

Een intensief, supergeweldig, hilarisch en spierpijn kwekend weekend verdient toch echt een nieuw verhaal. Tessa 1, Tessa 2 en ik hadden het idee gekregen om te gaan skiën in Nieuw-Zeeland. Iets dat niet veel Nederlanders kunnen zeggen in hun leven, en al zeker geen onervaren skiërs zoals ik. Midden in het Noordereiland ligt Mount Ruapehu, een actieve vulkaan die in 2007 voor het laatst is uitgebarsten en kent een hoogte van wel 2797 meter. Donderdag vertrokken we dan ook met de bus naar dit prachtige gebied, dat midden in Tongariro National Park ligt. Dit gebied ligt werkelijk in The Middle of Nowhere. Kilometers wegen met aan beiden kanten alleen maar natuur zo ver je kunt kijken en wel verder. Het is werkelijk niet te beschrijven hoe mooi de (diverse) natuur hier in Nieuw-Zeeland is.

We verbleven in een gezellig Chalet dat voorzien was van alle soorten entertainment. Onder deze entertainment wordt verstaan: Pool tafel, spelletjes, dartbord, muziek, films en als toevoeging een hilarische chaleteigenaar die ons weekend verzorgd heeft. Aangezien Tessa 1, Tessa 2 en ik niet in het bezit waren van een goede ski-uitrusting, had de eigenaar twee oplossingen. 1 – ski uitrusting huren bij de piste, wat geld zou kosten of 2 – kleren lenen uit The Box of Shame. Optie 2 betekende helaas wel dat dit je waardigheid zou kosten. Maar aangezien wij sowieso maar weinig waardigheid hebben, besloten we dan ook om dat laatste beetje te verbruiken voor een lelijke, maar stiekem o’zo geweldige outfit die rechtstreeks uit de jaren ‘90 zou kunnen komen. Kijk vooral in mijn fotoalbum voor het resultaat.

Helaas werkte het weer niet mee de eerste potentiele ski dag. De berg was gesloten door het slechte weer, maar dat gaf ons wel de kans om de omgeving te verkennen (of poging tot). Vol goede moed gingen we op pad om een wandeling te maken. Het dorpje Ohakune waar we verbleven, staat bekend om zijn grote wortel. Hier moesten we dan ook even bij poseren. Na een fotoshoot bij The Big Carrot, zijn we verder gegaan om te gaan wandelen. We wisten niet wat ons te wachten stond. Na 20 minuten werd ons pad langzamerhand een modderpad, maar wij als 3 bikkels lieten ons er niet van weerhouden om door te gaan. Totdat dit modderpad langzaam veranderde in een rivier. Het had de nacht van tevoren zo hard geregend dat het voor ons onmogelijk was om nog verder te lopen en we zijn daarna maar omgedraaid. ’s Avond hebben we mogen genieten van het apres-ski gebeuren in Ohakune.

De volgende dag stond het skiën op de planning en dit keer was de berg gelukkig wel open. Ik als onervaren held op skisokken besloot om eerst even een lesje skiën te nemen voordat ik de grote berg zou trotseren. Beide Tessa’s zijn ervaren sneeuwgangers en zijn direct naar de top van de berg gegaan. Na twee uurtjes besloot ik dan eindelijk om ook naar de top van de berg te gaan. En van het hele kleine beetje waardigheid dat nog over was, ondanks mijn outfit, bleef helemaal niks meer over. Vallen, opstaan, vallen opstaan…

Maar; ik ben aan de top geweest en ik ben weer beneden gekomen. Op welke manier maakt niet uit, maar ik kan zeggen dat ik heb geskied in Nieuw-Zeeland. Het koste me mijn waardigheid, het koste me energie en het koste me spierpijn, maar dat had ik er allemaal voor over.

Tijd vliegt, tot over 2,5 maand!

Dikke kus en Knuffel